Το Συναίσθημα ως Ψευδαίσθηση του Ανύπαρκτου Εγώ

“Δεν υποφέρεις από αυτό που συμβαίνει, αλλά από αυτό που νομίζεις ότι είσαι.” Εσωτερικός Ονειρευτής

Στην καρδιά του πόνου του ανθρώπου δεν βρίσκεται το γεγονός, αλλά η ταύτισή μας με έναν ψευδή εαυτό που αντιδρά για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του. Ο Εσωτερικός Ονειρευτής μας λέει ότι το συναίσθημα είναι το ενεργειακό αποτύπωμα του Εγώ, η προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα από αντίσταση, φόβο, επιθυμία ή σύγκρουση.

Ο «ανύπαρκτος εαυτός» είναι μια προβολή συνείδησης που βασίζεται στη μνήμη, στον ψυχολογικό χρόνο, και στην πεποίθηση ότι είμαστε κάτι συγκεκριμένο. Κάθε φορά που ενεργοποιείται ένα συναίσθημα (π.χ. ντροπή, θυμός, απόρριψη), δεν αντιδράμε ως Ύπαρξη, αλλά ως αυτό το συσσωρευμένο είδωλο του εαυτού.

Ο Πλάτων στον “Φαίδωνα” και οι Στωικοί, όπως ο Επίκτητος, μιλούσαν για το πάθος ως ψευδαίσθηση της ψυχής. Ο άνθρωπος που ταυτίζεται με τα συναισθήματά του, δεν ζει, αντιδρά. Αντί να δημιουργεί, παγιδεύεται στην υπεράσπιση του ρόλου του.

Ο Εσωτερικός Ονειρευτής δεν προτείνει να “νιώθεις λιγότερα”, αλλά να αναγνωρίσεις την προέλευση του συναισθήματος, την ταύτισή σου με κάτι που δεν είσαι: με το “εγώ”, με μια προσδοκία, με μια εικόνα, με έναν φόβο.

Όταν δεις το συναίσθημα ως ενέργεια που προσπαθεί να διατηρήσει έναν ρόλο, τότε δεν χρειάζεται να το καταστείλεις ή να το “θεραπεύσεις”. Μπορείς να το παρατηρήσεις και να το αφήσεις να διαλυθεί όπως διαλύεται η ομίχλη στο φως του ήλιου.

“Εγώ δεν είμαι το συναίσθημα. Δεν είμαι αυτός που αντιδρά. Είμαι Αυτός που βλέπει. Και στο Φως της Θέασης, όλα διαλύονται.”

Ο Εσωτερικός Ονειρευτής μάς διδάσκει ότι το μεγαλύτερο ψέμα που ζούμε είναι ότι νιώθουμε. Στην πραγματικότητα, επαναλαμβάνουμε ενεργειακά πρότυπα. Ό,τι αποκαλείς «συναίσθημα» είναι μια μηχανική ανάκληση ενός ρόλου που έμαθες να παίζεις για να επιβιώσεις με τις ίδιες πάντα κινήσεις, λέξεις, τόνους, εκφράσεις.

Αν μπορούσες να καταγράψεις το συναίσθημα σε βίντεο, θα έβλεπες ότι το έχεις παίξει πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο. Άρα το συναίσθημα δεν είναι αυθεντικό, αλλά αναπαράσταση της ψευδούς ταυτότητάς σου. Κάθε φορά που θυμώνεις, φοβάσαι ή πληγώνεσαι, υπερασπίζεσαι ένα “εγώ” που στην ουσία δεν υπάρχει.

Ας πούμε π.χ. ότι κάποιος δεν απαντά στο μήνυμά σου και αισθάνεσαι απόρριψη. Η αυτόματη αντίδραση μπορεί να είναι:

«Δεν με υπολογίζουν»

«Κάτι έκανα λάθος»

«Μάλλον δεν με αγαπούν αρκετά»

Αυτό που ενεργοποιείται εδώ είναι η persona της “ευαίσθητης”, της “καλής”, αυτής που έχει μάθει να αποζητά αγάπη μέσω επιδοκιμασίας. Η απόρριψη ενεργοποιεί το παλιό μοτίβο συνηθως της παιδικής εγκατάλειψης.
Το συναίσθημα δεν είναι καινούργιο. Είναι η ίδια αρχαία παράσταση.

Η συνειδητοποίηση:
“Δεν πληγώθηκα γιατί δεν απάντησε, πληγώθηκα γιατί συνεχίζω να χρειάζομαι την επιβεβαιωση απο εξω”

Το συναίσθημα είναι ο τρόπος με τον οποίο το εγώ φωνάζει:

“Κοίτα με! Είμαι εδώ! Πονάω – άρα υπάρχω!”

Το εγώ τρέφεται από την ένταση, γιατί χωρίς την ψευδαίσθηση αντίδρασης, δεν έχει υπόσταση.Αυτός είναι ο λόγος που το εγώ δημιουργεί συναισθηματικά δράματα. Είναι η μόνη του απόδειξη ύπαρξης.

Ο Εσωτερικός Ονειρευτής, όπως και ο Ηράκλειτος, μας καλεί να μπούμε μέσα στη φωτιά χωρίς να καούμε. Το κλειδί δεν είναι να καταπιέσεις το συναίσθημα, αλλά να το παρατηρήσεις σαν ξένο σώμα. Όταν δεν ταυτίζεσαι, το συναίσθημα εξανεμίζεται, σαν σύννεφο που περνά χωρίς να βρέξει.

Αυτό συμβαίνει γιατί εσύ δεν είσαι το σώμα του συναισθήματος. Είσαι ο ουρανός που το περιέχει.

Προχωρημένη Εσωτερική Άσκηση και Θεατρική Αποδόμηση:”Ο Πόνος ως Ρόλος”

1. Βρες ένα συναίσθημα που επαναλαμβάνεται συχνά (π.χ. απόρριψη, θυμός, άγχος).

2. Κάτσε μπροστά σε καθρέφτη ή σε ήσυχο χώρο.

3. Κλείσε τα μάτια και αναπαράστησέ το συνειδητά. Δώσε του ρόλο:
– Πώς κάθεται αυτός ο χαρακτήρας;
– Πώς αναπνέει;
– Ποιοι είναι οι “σωματοφύλακές” του; (μορφασμοί, στάση, φωνή;)

4. Σήκω και παίξε τον ρόλο υπερβολικά σαν θεατρικός ηθοποιός. Κάνε το τραγικό. Υπερδραματοποίησέ το.

5. Μετά από 3 λεπτά… σταμάτα απότομα. Στάσου ήρεμα.
Και ψιθύρισε μέσα σου:
«Δεν είμαι αυτός.
Ήταν απλώς μια μάσκα.
Είμαι Αυτός που το βλέπει.»

6. Μείνε 5 λεπτά σε απόλυτη σιωπή. Απλώς παρατήρησε την εσωτερική ησυχία μετά την διαδικασία.

Υπάρχει το εγώ, υπάρχει όμως και ο Αληθινός Εαυτός…
Ο Αληθινός Εαυτος δεν υπόκειται σε ιστορία, δεν έχει συναισθήματα όπως τα γνωρίζεις. Έχει συνειδησιακά ρεύματα, εμπειρίες καθαρής παρουσίας, χωρίς μορφή, χωρίς όνομα.

Το εγώ φωνάζει: “Νιώθω – άρα υπάρχω!”
Η Ψυχή/ Αληθινός Εαυτος ψιθυρίζει: “Υπάρχω και όλα περνούν μέσα μου, χωρίς να με αγγίζουν και χωρις να με φθείρουν.”

Με Αγάπη

Διονυσία