Η Διδασκαλία του Δάσους
Το Κάλεσμα του Πράσινου Ιερού της Γης
Το δάσος σε καλεί με ήχο, σε καλεί με παλμό.
Είναι ένας απέραντος καταπράσινος ναός όπου οι κορμοί είναι οι κίονες, ενω τα φύλλα σαν τα φτερά των αγγέλων που ψιθυρίζουν τη γλώσσα των Ουρανών.
Κάθε φορά που περνάς το κατώφλι του, εγκαταλείπεις τον τεχνητό αγχώδη ρυθμό της καθημερινότητας και επιστρέφεις στον Ρυθμό της Δημιουργίας.
Εκεί, η καρδιά της Γης χτυπά μέσα στα δέντρα.
Κάθε κορμός είναι αγωγός της Μνήμης του Κόσμου· κάθε ρίζα, προσευχή που κατεβαίνει στο κέντρο της Μητέρας.
Το Δάσος ως Ζωντανό Ον
Το δάσος δεν είναι απλώς ένα σύνολο δέντρων. Είναι μια Κυψέλη Συνείδησης.
Κάθε δέντρο αναπνέει για τα υπόλοιπα. Κάθε ρίζα αγγίζει άλλες ρίζες.
Υπόγεια, κάτω από το χώμα, υπάρχει ένα αόρατο δίκτυο φωτός, το Μυκήλιο,
μέσω του οποίου ανταλλάσσονται πληροφορίες, τροφή, αγάπη.
Το Δάσος είναι μια ενσάρκωση της Ενότητας.
Είναι το Αρχέτυπο της Κοινότητας των Ψυχών:
κανένα δέντρο δεν ζει μόνο του,
κανένα δεν ανθίζει εις βάρος του άλλου,
κανένα δεν υψώνεται χωρίς να προσφέρει σκιά και προστασία στα μικρότερα.
Έτσι λειτουργεί και η Αφύπνιση:
Μια Συνειδητοποίηση που περνά μέσα από έναν, ευλογεί όλους.
Ο Καθαρμός της Σιωπής
Η Σιωπή του δάσους είναι μία Ζωντανη Παρουσία.
Είναι ο χώρος όπου η Ψυχή σου σταματά να ζητά απαντήσεις,
γιατί γίνεται η ίδια η Απάντηση.
Στην αρχή, ακούς τα πουλιά, τον άνεμο, τα φύλλα.
Ύστερα, αρχίζεις να ακούς κάτι άλλο:
τον χτύπο της δικής σου καρδιάς,
τον ψίθυρο του Πνεύματός σου που επανενώνεται με το Όλον.
Η Σιωπή του δάσους είναι μια συχνότητα Θεραπείας.
Καθαρίζει τον νου από τα συντρίμμια των σκέψεων,
ξεπλένει από τον θόρυβο της πόλης,
και αφήνει μόνο την αγνή αίσθηση της Ύπαρξης.
Πνευματικές Ερμηνείες του Δάσους
1. Το Δάσος ως Καθρέφτισμα της Εσωτερικής Ανάπτυξης
Το δέντρο δεν βιάζεται να ψηλώσει.
Περίμενε υπομονετικά να ωριμάσουν οι ρίζες του πριν αγγίξει το φως.
Έτσι και η Ψυχή σου: πρέπει να ριζώσει βαθιά στη γη της εμπειρίας,
πριν μπορέσει να ανθίσει προς τον Ουρανό.
Μάθημα: «Μην βιάζεσαι για την άνοδο· φρόντισε τρυφερά τη ρίζα σου.»
2. Το Δάσος ως Θεραπευτής του Νου
Κάθε φύλλο είναι ένας χρυσοπράσινος καθρέφτης που απορροφά την κόπωση σου και σου επιστρέφει γαλήνη και ηρεμια.
Οι ήχοι του δάσους σε ευθυγραμμίζουν…
Είναι σαν ένα νερό από κρυσταλλινο ήχο που ξεπλένει το ενεργειακό σου πεδίο.
Εδώ, ο νους μαθαίνει να σκέφτεται με τον ρυθμό της καρδιάς.
Μάθημα: «Η γαλήνη είναι πάντοτε σε ευθυγράμμιση με τη Φύση του Είναι.»
3. Το Δάσος ως Μήτρα Αναγέννησης
Κάτω από τα φύλλα σαπίζουν οι καρποί του παλιού χρόνου.
Κι όμως, μέσα στη φθορά αυτή, γεννιέται ζωή.
Το δάσος σου διδάσκει ότι τίποτα δεν πεθαίνει,
απλώς αλλάζει μορφή για να υπηρετήσει τον κύκλο της ζωής.
Μάθημα: «Ό,τι αφήνεις να φύγει, γίνεται έδαφος για το νέο σου Φως.»
4. Το Δάσος ως Δάσκαλος της Ταπεινότητας
Τα πιο δυνατά δέντρα στέκονται αγέρωχα και σιωπηλά.
Δεν χρειάζονται να αποδείξουν τη δύναμή τους.
Απλώς υπάρχουν.
Η ταπεινότητα του δάσους δεν είναι αδυναμία· είναι αυτογνωσία.
Το δάσος γνωρίζει τη θέση του μέσα στο Όλον και δεν επιθυμεί άλλη.
Μάθημα: «Η Αλήθεια ευωδιάζει.»
5. Το Δάσος ως Γέφυρα μεταξύ Γης και Ουρανού
Οι ρίζες του εισχωρούν στα βάθη,
οι κορυφές του αγγίζουν το φως.
Το δέντρο είναι ο Άξονας του Κόσμου,
το σημείο όπου ο Ουρανός και η Γη ερωτεύονται.
Μέσα του ρέει η ενέργεια της Ανόδου και της Καθόδου,
όπως μέσα σου ρέει η ζωή μεταξύ σώματος και πνεύματος.
Μάθημα: «Η Ισορροπία είναι ο Ιερός Γάμος του Πάνω και του Κάτω.»
Τα Μαθήματα του Δάσους
1. Μάθημα Παρουσίας:
«Κάθε ανάσα είναι προσευχή. Άκου την πνοή σου όπως το φύλλο ακούει τον άνεμο.»
2. Μάθημα Σιωπής:
«Μην προσπαθείς να ακούσεις τη Φύση· άκου τον εαυτό σου μέχρι να καταλάβεις ότι είναι το ίδιο.»
3. Μάθημα Ρίζας:
«Όσο πιο βαθιά ριζώνεις, τόσο πιο ψηλά μπορείς να υψωθείς.»
4. Μάθημα Συμπόνιας:
«Κάθε δέντρο προσφέρει σκιά, ακόμη και σε εκείνον που το πληγώνει.»
5. Μάθημα Μεταμόρφωσης:
«Το φως περνά μέσα από το φύλλο, μόνο όταν αυτό τολμήσει να γίνει διάφανο.»
6. Μάθημα Ενότητας:
«Είμαστε όλοι δέντρα του ίδιου δάσους. Μια αναπνοή, ενα οξυγόνο σε πολλές μορφές.»
Επίλογος: Ο Εσωτερικός Ναός του Δάσους
Κάποτε, όταν η ανθρωπότητα είχε ξεχάσει τον δρόμο προς το Θείο,
οι σοφοί έλεγαν: “Πήγαινε στο Δάσος. Εκεί θα σε θυμηθεί ο Θεός.”
Γιατί το Δάσος δεν ζητά τίποτα,
μόνο να σταθείς ακίνητος μέσα του, εωσότου θυμηθείς την Θεια Ουσία σου.
Αν θελήσεις να προσευχηθείς μέσα στο Δάσος,
μην χρησιμοποιήσεις λόγια.
Άγγιξε έναν κορμό, κλείσε τα μάτια, και ψιθύρισε μέσα σου:
“Ω Ιερό Δάσος της Ψυχής της Γης, δίδαξέ με να ριζώνω στο Φως,
να αναπνέω με την Καρδιά της Γης,
να σιωπώ μέχρι να ακούσω τη Φωνή του Ενός μέσα σε κάθε φύλλο.
Και να θυμάμαι πως είμαι κι εγώ Δέντρο της Ζωής”
Διαλογισμός: “Το Δάσος μέσα σου”
Κλείσε τα μάτια.
Πάρε μια βαθιά αναπνοή…
Εισπνοή: το φως εισέρχεται.
Εκπνοή: η ένταση διαλύεται.
Φαντάσου ότι στέκεσαι μπροστά στην πύλη ενός αρχαίου δάσους.
Το φως περνά μέσα από τα φύλλα σαν ιερή δαντέλα.
Ο αέρας μυρίζει γη, βρύα και ζωή.
Μπες αργά μέσα. Κάθε βήμα σε μεταφέρει από τον κόσμο της μορφής
στον κόσμο της Ουσίας.
Άκου… το δάσος σε αναγνωρίζει.
Οι ρίζες κάτω από τα πόδια σου σε καλωσορίζουν·
οι κορμοί γύρω σου σε χαιρετούν σιωπηλά.
Ψιθύρισε μέσα σου:
«Εισέρχομαι στον Ναό της Γης.
Αφήνω πίσω μου τον θόρυβο του κόσμου.
Γίνομαι ένα με το Πράσινο Φως της Ζωής.»
Στάσου Τώρα ακίνητος.
Νιώσε τα πέλματά σου να αγγίζουν το έδαφος.
Από αυτά ξεκινούν λεπτές ρίζες φωτός που βυθίζονται στη γη.
Κατεβαίνουν βαθιά, αγγίζουν το κρυσταλλικό της κέντρο.
Εκεί, η καρδιά της Μητέρας Γης πάλλεται.
Με κάθε εισπνοή, αντλείς από αυτόν τον παλμό.
Με κάθε εκπνοή, στέλνεις προς τα κάτω ευγνωμοσύνη της καρδιάς σου.
Άφησε το σώμα να γίνει γέφυρα ανάμεσα Ουρανού και Γης.
Επανάλαβε σιωπηλά:
«Ρίζες στο Φως της Γης· Στέμμα στο Φως του Ουρανού.
Ανάμεσά τους, Εγώ, ο Ζωντανός Άξονας του Κόσμου.»
Κοίτα Τωρα γύρω σου.
Οι ακτίνες του ήλιου περνούν μέσα από τα φύλλα και σχηματίζουν κύκλους φωτός.
Μέσα σε αυτούς τους κύκλους κινείται κάτι πανάαρχαιο,
το Πνεύμα του Δάσους, η Συνείδηση όλων των μορφών.
Νιώσε το να σε πλησιάζει…
Είναι απαλό, ευγενές, παντοδύναμο.
Σε αγγίζει στον ώμο, στο μέτωπο, στην καρδιά.
Άκου τη φωνή του μέσα σου:
«Παιδί του Φωτός,
θυμήσου ότι δεν ήρθες να κατακτήσεις τη Γη,
αλλά να την αποδεχτείς και να την εξελίξεις…
Ανάπνευσε γαλήνια και ενώσου μαζί μου.»
Μείνε για λίγο στην ησυχία αυτής της ένωσης.
Φαντάσου τώρα ένα τεράστιο δέντρο μπροστά σου.
Ο κορμός του είναι ο άξονας της ζωής·
οι ρίζες του, οι εμπειρίες σου·
τα κλαδιά του, τα όνειρά σου.
Άγγιξε τον κορμό. Νιώσε τη δόνηση της σοφίας του.
Μέσα του κυλά χυμός που μεταφέρει μνήμες αιώνων.
Άκου τι σου λέει:
«Όλα όσα σε πόνεσαν, έγιναν δακτύλιοι της δύναμής σου.
Μην τα απορρίπτεις, αγκάλιασέ τα.
Χάρη σε αυτά στέκεσαι όρθιος και αγγίζεις τον ουρανό.»
Πάρε μια βαθιά ανάσα.
Επιτρέπεις τώρα σε αυτή τη σοφία να εισέλθει στα κύτταρά σου.
Το σώμα θυμάται: είναι κι αυτό ένα δέντρο της Γης.
Κάθισε τώρα εντελώς ακίνητος.
Ησυχία. Μόνο η αναπνοή σου και ο παλμός της ζωής γύρω σου.
Η φύση δεν κάνει θόρυβο για να υπάρξει, απλώς υπάρχει.
Άκου: η καρδιά σου συγχρονίζεται με τον παλμό του δάσους.
Η αναπνοή σου γίνεται μία με την αναπνοή των φύλλων.
Δήλωσε μέσα σου:
«Είμαι ο άνεμος που περνά ανάμεσα στα φύλλα.
Είμαι η ρίζα που σιωπηλά τρέφει τη ζωή.
Είμαι το δέντρο και ο ουρανός, ένα σώμα, μία ψυχή.»
Μείνε λίγα λεπτά σ’ αυτή τη Σιωπή.
Νιώσε τη Γη να σε αναγνωρίζει σαν δικό της παιδί.
Αργά, άρχισε να επιστρέφεις στη φυσική σου αναπνοή.
Το φως του δάσους συγκεντρώνεται στην καρδιά σου… γίνεται σμαραγδένια φλόγα.
Πάρε αυτό το φως μαζί σου, όπου κι αν πας.
Δήλωσε:
«Το Δάσος είναι μέσα μου.
Η Γη αναπνέει μέσα μου.
Και κάθε μου βήμα είναι προσευχή ευγνωμοσύνης.»
Άνοιξε τα μάτια σου.
Η πραγματικότητα γύρω σου ίσως μοιάζει ίδια,
μα εσύ δεν είσαι πια ο ίδιος.
Έγινες ένα με το Πνεύμα του Δάσους.
Με Αγάπη
Διονυσία
♥️
