Η Αληθινή Πνευματικότητα δεν Είναι Πεδίο Ανταγωνισμού
Στον χώρο της πνευματικότητας παρατηρείται συχνά ένα φαινόμενο που μόνο φως και αλήθεια δεν φέρει: η τάση ορισμένων δασκάλων ή θεραπευτών να μειώνουν άλλους Δασκάλους, προκαλώντας εντυπώσεις και τραβώντας έτσι την προσοχή και τα “φώτα” επάνω τους.
Με λέξεις που δήθεν υπηρετούν την αλήθεια, κατηγορούν τους άλλους ότι κάνουν την πνευματικότητα «business», ότι ψάχνουν για οπαδούς, ότι χειραγωγούν, οτι χρησιμοποιούν σκοτεινά μέσα ή ότι εμπορευματοποιούν το ιερό…
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς:
Το να μειώνεις, να κατακρίνεις ή να κατηγορείς εκείνους που δεν γνωρίζεις το μονοπάτι τους, δεν σε κάνει πιο πνευματικό· αντίθετα σε φυλακίζει στη μικρότητα.
Το μόνο που δείχνει είναι η αδυναμία να στραφείς στην αυταξία της δικής σου εργασίας.
Ούτε το να κρίνεις τους μαθητές που “παραπλανήθηκαν” απο τους Δασκάλους που κατηγορείς σε κάνει πιο σωστό ή σωτήρα. Γιατί κάθε ψυχή οδηγείται εκεί που χρειάζεται, με τη σοφία του δικού της Πνεύματος. Κι όταν εσύ υποτιμάς την πορεία τους, δεν μειώνεις εκείνους· μειώνεις το ίδιο το Μυστήριο που τους Καθοδηγεί…
Η αληθινή πνευματικότητα δεν είναι πεδίο ανταγωνισμού, αγαπημένοι μου.
Δεν είναι χώρος όπου μετριέται ποιος «πουλάει περισσότερο» ούτε ποιος έχει «περισσότερους μαθητές».
Αυτό είναι ο κόσμος της αγοράς, όχι ο Κήπος του Πνεύματος.
Ο ενάρετος Δάσκαλος δεν χρειάζεται να κατηγορήσει κανέναν.
Δεν στηρίζεται σε φτηνά επιχειρήματα, ούτε σε ψευδο-σωτηρίες.
Εργάζεται αθόρυβα, με καθημερινή, επίμονη και βαθιά εργασία με τον Εαυτό του.
Το έργο του μιλάει από μόνο του.
Η πορεία του είναι το αποτύπωμά του.
Το φως του ανάβει αδιάκοπα το φως στις ψυχές που τον συναντούν…
Και όμως, αυτό το φως προκαλεί…
Όσοι μένουν στην επιφάνεια θα πουν: «είναι απλά καλό μάρκετινγκ», «γοητεύει και παραπλανεί», «χρησιμοποιεί σκοτεινά μέσα για να κρατήσει μαθητές».
Αλλά αυτό που πραγματικά δυσκολεύονται να αποδεχθούν είναι η ίδια η Λάμψη της Αρετής που δεν σκιάζεται από τη ζήλια και τη μικρότητα ενός ΕΓΩ που φοβάται…
Προσωπικά, έχω διαλέξει έναν δρόμο:
Να στέκομαι αφοσιωμένη στο έργο μου.
Να μην ασκώ κριτική στο έργο άλλων Δασκάλων ή Θεραπευτών.
Όταν συναντώ κάποιον πιο επιτυχημένο, με την αξία του, τον θαυμάζω, τον ευλογώ και αντλώ έμπνευση από εκείνον.
Γιατί όταν σταματά ο φαύλος κύκλος της κατηγορίας, ξεκινά η σπειροειδής άνοδος της Ανθρωπότητας.
Κάθε Δάσκαλος, κάθε Θεραπευτής, κάθε Άνθρωπος είναι το κέντρο μιας Σπείρας.
Όσο φωτίζεται, φωτίζει κι εκείνους που τον περιβάλλουν.
Αυτό είναι το μυστικό της διάχυσης του Φωτός: δεν επιβάλλεται, δεν συγκρίνεται, δεν ανταγωνίζεται· απλώς υπάρχει και πολλαπλασιάζεται αέναα.
Δεν υπάρχει λόγος για ανταγωνισμό, ούτε για τοξικότητα, ούτε για ζήλια στον Ιερό Χώρο του Πνευματος.
Η Πνευματικότητα δεν είναι πεδίο οικονομικών ανταγωνισμών ή εγωικής διαδρασης· είναι πεδίο ευρείας μετάδοσης Πνεύματος, Γνώσης και Φωτός. Και τίποτε αλλο!
Και σε αυτό το πεδίο όλοι οι ενάρετοι χωρούν με μια Φωνή:
τη Φωνή της Εσωτερικής μας Αλήθειας, τη Φωνή της Ψυχής μας που μας καλεί να γίνουμε κάθε μέρα όλο και πιο θεϊκοί…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις κατηγορίες και τον κρυφό/ύπουλο ανταγωνισμό που παιρνει την μάσκα του διασώστη και ας στραφούμε στο δικό μας Φως, στη δικη μας Αληθεια που υπηρετεί, για αυτό και αυξάνει και δεν μειώνει…
Με Αλήθεια και Φως
Διονυσία
